PROBOSZCZEM W SAINT QUENTIN
Kościół i parafia w kolebce Zgromadzenia Księży Sercanów w Saint Quentin we Francji ma nowego proboszcza. Został nim Polak, ks. Stanisław Wawro SCJ.
Uroczystego wprowadzenia w urząd proboszcza dokonał podczas Mszy św. 13 września br. ordynariusz diecezji Soissons – bp Renauld de Dinechin, który przyjął od ks. Wawro wyznanie wiary. Wokół ołtarza kościoła św. Marcina, zbudowanego dzięki staraniom o. Dehona i w którym znajduje się jego grób, stanęli sercanie wraz z nowym przełożonym prowincji Eurofrankofońskiej - ks. Josephem Fameréem SCJ. Swego nowego proboszcza przywitali i modlili się w jego intencji liczni parafianie.
W swym wystąpieniu biskup nawiązał do głównych obowiązków proboszcza, jakie wynikają z prawa Kościoła, m.in. troska o prawowierność nauczania prawd wiary i nauki Magisterium Kościoła, sprawowanie Eucharystii, udzielanie sakramentów świętych i opiekę nad potrzebującymi pomocy, co – jak podkreślił – obecne jest w charyzmacie Zgromadzenia od początku jego powstania.
To właśnie w Saint Quentin, mieście przemysłowym, o. Leon Dehon został wikariuszem i dał się poznać jako osoba wrażliwa na problemy robotników i ubogich, a dla młodzieży założył dom opieki. Tutaj, dzięki życzliwości biskupa Thibauder otworzył Kolegium św. Jana dla młodzieży i kandydatów do nowego instytut zakonnego, które nazwał Zgromadzeniem Oblatów Najśw. Serca Jezusowego. To wreszcie w tym mieście samotnie rozpoczął nowicjat, który zakończył pierwszą profesją 28 czerwca 1878 r., a to wydarzenie uznawane jest za narodziny Zgromadzenia. I chociaż zmarł w Brukseli, został pochowany najpierw na cmentarzu Saint Jean w Saint Quentin, a w 1963 r. spoczął w grobowcu kościoła św. Marcina.
Pracujący w Saint Quentin sercanie cieszą się, że mogą nadal służyć diecezji Soissons dzięki obecności wspólnoty zakonnej zaangażowanej w duszpasterstwo parafialne i pracę społeczną. Nadal zajmują się duszpasterstwem ludzi pracy i wspierają ubogich. Ostatnio nabyli budynek starej plebanii, który dzięki współpracy ze stowarzyszeniem „Habitat et Humanisme” ma być miejscem przyjmowania bezdomnych.
- Nie spodziewałem się tej propozycji, ale drogi Pana są nieprzewidziane. Dotychczasowy proboszcz, który pracował tutaj 22 lata i pochodził z prowincji hiszpańskiej został mianowany ogólnokrajowym duszpasterzem katolickiej młodzieży pracującej we Francji, i trzeba było szybko znaleźć jego następcę – opowiada ks. Wawro, który we Francji pracuje od wielu lat, a wcześniej przez kilkanaście lat był misjonarzem w Kongo.
- Czeka mnie dużo pracy. Obszar jest wielki, bowiem parafia należy do największych w diecezji i jest jedną z najbardziej robotniczych, ponieważ obejmuje trzy dawne parafie robotnicze: św. Marcina, św. Jana i Jana XXIII, a także byłe parafie Fayet, Gricourt, Francilly i Holnon. Na razie odkrywam nową rzeczywistość – podsumowuje sercanin, który w historii parafii jest pierwszym proboszczem pochodzącym z Polski.
Ks. Andrzej Sawulski SCJ
-----------------------------------------------
Historia parafii św. Marcina, obecnie Saint Quentin en Vermandois w Saint Quentin
Początki parafii
Obecna parafia pw. św. Marcina na przedmieściach Saint Martin Rocourt, jest prawdopodobnie wznowieniem jednej z trzynastu parafii, które znajdowały się kiedyś w Saint Quentin. Wcześniej kościół parafialny podlegał biskupowi z Noyon i znajdował się przy ulicy św. Marcina, w pobliżu opactwa Saint-Prix.
W czasie Rewolucji Francuskiej kościół 19 marca 1791 r. został zamknięty, a kilka dni później zniesiono parafię. W tym samym roku kościół został sprzedany jako własność narodowa, następnie rozebrany na początku 1792 roku, a jego wystrój został przeniesiony do kościoła pw. NMP.
ODRODZINY PARAFII ŚW MARCINA
15 lutego 1888 r. biskup diecezji Soissons Thibaudier napisał do Ojca Dehona, prośbą, by wraz ze swymi współbraćmi, założył w Saint Quentin parafię pw. św. Marcina.
„Za każdym razem, gdy myślę o przedmieściach św. Marcina, mam bolesne uczucia i zastanawiam się, czy nie będę musiał się tłumaczyć z zaniedbań religijnych znacznej części populacji Saint-Quentin. … Jeśli zwracam się do was, to dlatego, że Księża Najświętszego Serca wydają mi się przysłani przez Opatrzność, by założyć zalążek parafii w tej dzielnicy… Należałoby kupić ziemię pod prywatnymi nazwiskami, ustanowić tam tymczasową misję pod wezwaniem świętego Marcina, nadać placówce odpowiedni zasięg terytorialny za zgodą proboszcza i Rady Nadzorczej z Saint-Quentin, nadać księdzu dyrektorowi tytuł wikariusza Bazyliki i czynić dobro w ramach tej skromnej organizacji, czekając na lepsze rozwiązania. Trzeba powierzyć te prace jednemu z waszych najlepszych i najzdolniejszych księży. Dam wam pozwolenie na prowadzenie kwesty. Pierwszą rzeczą do zrobienia byłoby sprzedanie majątku pana Genty'ego. Po drugie, za wszystkie wcześniej zebrane fundusze, trzeba by było kupić dobrze usytuowany i obszerny teren…”
O. Dehon zgodzi się i tak to opisał: „To znak zaufania i łaska, a zarazem wyzwanie dla nas”.
Od 7 marca 1888 roku zaczął poszukiwać odpowiednie miejsce pod budowę kościoła parafialnego. 20 kwietnia znalazł działkę o powierzchni 1562 m² położoną między ulicami Ham i Paris, której właścicielem była rodzina z Saint Quentin: Pierre Louis Agombart i jego siostra Adèle.
17 czerwca 1889 r. rozpoczęto prace polegające na przygotowaniu terenu. Jednocześnie O. Dehon polecił ks. Augustin Léon Herr z Clairefontaine w Belgii rozpoczęcie zbierania funduszy na budowę kościoła. 18 września 1889 r. u mistrza Julien, notariusza z Saint Quentin, Ojcowie Dehon, Falleur i Herr podpisali umowę kupna.
29 października 1890 r. bp Duval poświęcił kamień węgielny. W celu zdobycia środków na budowę świątynii o. Dehon zorganizowal kilka kwest w całej Francji z pomocą księży pracujących w Fayet, w tym także kleryka Józefa Philippe, nauczyciela w instytucji St Clément, który potem zostanie przełożonym generalnym po Ojcu Dehonie, a później biskupem Luksemburga.
11 listopada 1895 roku przy ulicy de Picardie oficjalnie otwarto dom zakonny pod nazwa „Kościół św. Marcina”.
W dniu 15 sierpnia 1896 r., gdy większość prac została zakończona, ks Lobbé, sercanin, został następcą ks. Herr i po raz pierwszy odprawił Mszę w kościele św. Marcina.
O. Dehon, doktor prawa cywilnego, wyczuwając, że prawodawstwo państwowe może zostać skierowane przeciwko zgromadzeniom zakonnym, zdecydował powierzyć kościół św. Marcina komitetowi złożonemu ze świeckich. 31 grudnia 1897 r., w obecności notariusza Dhevilliers, ojciec Dehon przekazał kanonikowi Pignon z Saint Quentin oraz osobom świeckim, panom L’hotte i Arrachart. 22 lutego 1901 r. nowi właściciele kościoła chcieli go podarować „Zarządowi Bazyliki”. Pomimo przychylnej opinii Rady Miejskiej, Rada Stanu nigdy nie wyraziła zgody. W ten sposób kościół pozostał własnością kanonika Pignon oraz panów L’hotte i Arrachart. Pod ich przewodnictwem dokonuj a się dalsze prace budowlane.
12 października 1907 r. biskup diecezji Soissons – Péchenard erygował parafię św. Marcina, a 4 listopada mianował ks. Lobbé proboszczem. Gdy ostatnie prace zostały zakończone, 1 czerwca 1913 r. ordynariusz uroczyście konsekrował świątynię.
REKONSTRUKCJA
Niestety, kilka lat później, kościół został poważnie uszkodzony przez bombardowania w czasie wojny 1914-1918. Pod kierownictwem prałata Delorme, wikariusza generalnego diecezji Soissons, odrestaurowanie kościoła rozpoczęło się w 1920 r. i już 29 stycznia 1922 r. biskup Binet poświęcił i oddał do użytku prezbiterium oraz część nawy.
Państwowa ustawa z 1926 r. zadecydowała, że wszystkie budynki przeznaczone do sprawowania kultu i należące do osób fizycznych mogą być przekazane specjalnemu Stowarzyszeniu Diecezjalnemu. W rezultacie kościół św. Marcina stał się oficjalnie 20 lipca 1926 r. własnością Stowarzyszenia Diecezjalnego reprezentowanego przez prałata Delorme, wikariusza generalnego diecezji Soissons.
Prace trwały jeszcze do 20 października 1929 r., Wtedy to prałat Mennechet poświęcił odnowiony ołtarz główny, a 16 listopada 1930 r. trzy nowe dzwony. W tamtym czasie kościół św. Marcina był jednym z największych w diecezji: 68 metrów długości, 21 metrów 60 szerokości ogółem (8 metrów szerokości w nawie i 4 w bocznych nawach), 18 metrów pod sklepieniem. Długa na 9 metrów dzwonnica zwieńczona krzyżem ma ponad 60 metrów wysokości.
W 1931 r. ks. Lobbé zrezygnował ze stanowiska proboszcza i zmarł w Saint Quentin w 1933 r. Duchowieństwo diecezjalne, pod przewodnictwem księdzem Mouflard (aż do jego śmierci w 1939 r.) a następnie ks. Quennesson, zostało zmuszone do sprawowania opieki nad parafia.
ŚWIĘTY MARCIN W SAMYM CENTRUM PRZEDMIESCIA
W 1943 r. biskup diecezji Soissons zaproponował księżom sercanom przejęcie na nowo parafii. Nastąpiło to 25 grudnia 1944 r. wraz z nominacją księży Paul Legay (proboszcz) i Jean Enard (wikariusz). Potem dołączył do nich po ks. Duhamel. Będą wówczas mieszkać pod adresem 71, rue de Paris.
30 września 1949 r. ks. Rey został mianowany proboszczem parafii św. Marcina, a wikariuszami zostali księża Duhamel i Forrat. Wraz z innymi księżmi pracującymi w Saint Quentin, ks. Rey wyraźnie widział mur oddzielający kościół od klasy robotniczej. Dzięki wsparciu różnych organizacji robotniczych stał się jednym z kluczowych „aktorów” w narodzinach misji robotniczej w Saint Quentin i całej diecezji.
W 1956 r. wspólnota sercanów przeniosła się na 42 rue de Picardie. Księża zajęli się ewangelizacją różnych środowisk tworzących tutejsze społeczeństwo. Pod przewodnictwem ks. Rey powołano „światową komisję robotniczą”, w której udział wzięli m.in. René Baube, federalny kapelan JOC (Katolickiej Młodzieży Robotniczej) i przyszły ksiądz-robotnik oraz Roger Panier, kapelan ACO (Katolickiej Akcji Robotniczej). Niestety, ks. Rey zmarł 8 lipca 1959 roku.
Ks. Marcel Deloddère, który od 1953 r. był jednym z jego wikariuszy, został jego następcą do września 1966 r. Wraz ze swoją wspólnotą zakonną kontynuował działalność ks. Rey, zwłaszcza uczestnicząc w tworzeniu struktury misji robotniczej. Od września 1955 r. pomagał mu w tym ks. Jean Bosser. Miał on decydujący udział w tworzeniu i założeniu w parafii JOC (Katolickiej Młodzieży Robotniczej) i ACO (Katolickiej Akcji Robotniczej).
19 października 1963 r. szczątki o. Dehona, który zmarł w 1925 r. w Brukseli i został pochowany na cmentarzu Saint Jean w Saint Quentin, zostały przeniesione do kościoła Saint Martin. To bowiem o. Dehon zapoczątkował powstanie kościoła w tej ubogiej dzielnicy. Dziś spoczywa wśród ludzi z tego robotniczego przedmieścia. Jego obecność w tym miejscu przypomina, w sposób bardzo symboliczny, jak pilne jest „wyjcie z zakrystii, by przyłączyć się do ludu”.
CIĄGLE ODNAWIAJĄCA SIĘ MISJA
Po Soborze Watykańskim II życie religijne przechodzi odnowę. Księża sercanie pracujący w duszpasterstwie tworzą „Komisję ds. Życia Apostolskiego”, której zadaniem jest, wraz z innymi, przygotowanie Kapituły Prowincjalnej w 1965 r. Wspólnota od św. Marcina bardzo angażowała się w tej komisji, prowadząc refleksje nad misją i pisaniem reguły życia.
W listopadzie 1966 roku ks. Joseph Tapin został mianowany proboszczem parafii św. Marcina. Mając pomoc w parafii, został również mianowany proboszczem w Gauchy, Grugies et Oestres. Ale w rzeczywistości to ks. Jean Biondaro, był od 1972 roku proboszczem św. Marcina.
W 1971 roku, na przedmieściach św. Jana, sąsiadujących z przedmieściami św. Marcina, ks. Massera i bracia Etienne Chevallier i Bernard Lyon osiedlili się w sercu robotniczego osiedla. Wszyscy trzej pracowali w różnych zakładach pracy. Dołączył do nich ks. Paul Buchheit, który prowadził w slumsach tego przedmieścia działalność edukacyjną jako pedagog. Ks. Marcel Ouillon, pozostając w parafii św. Marcina, podjął pracę w 1973 w przędzalni. W ten sposób pole misyjne powierzone sercanom znacznie się poszerzyło.
Poszerzyło się geograficznie, obejmując obowiązki proboszcza przez księdza J. Tapin w sąsiednich parafiach. Poszerzyło się również w kościelnych instytucjach duszpasterskich. Księża Najświętszego Serca z Saint Quentin wnieśli swój wkład w refleksję nad rozwojem życia zakonnego mężczyzn i kobiet w diecezji. Dzięki ich inicjatywie, bp Daniel Labille powołał Diecezjalną Radę ds. Życia Zakonnego. Uczestniczyli również aktywnie w duszpasterstwie diecezjalnym w ewangelizacji świata pracy, wzmacniając ekipy księży-robotników i duszpasterzy wyspecjalizowanych, a także zapewniając obecność życia zakonnego w świecie pracy przemysłowej.
W 1986 roku ks. Tapin zrezygnował ze swej działalności parafialnej, aby poświecić się całkowicie pracy „wśród maluczkich i pokornych, robotników i ubogich, emerytów i rencistów, od których Kościół jest często daleko”.
W 1995 r. diecezja Soissons rozpoczęła „proces synodalny”, który zmienił struktury parafialne, łącząc po kilka parafii, aby promować pracę zbiorową i współpracę księży ze świeckimi.
K. Antonio Tejado, który od 1991 r. był oddelegowany przez Prowincję Hiszpańską do Saint Quentin, został w 1998 r. koordynatorem nowej parafii „Saint Quentin en Vermandois”. Współpracował z nim ks. Fernand Le Page.
Parafia ta stała się największą parafią w diecezji i niewątpliwie jedną z najbardziej robotniczych, ponieważ obejmuje trzy dawne parafie robotnicze: św. Marcina, św. Jana i Jana XXIII, a także byłe parafie Fayet, Gricourt, Francilly i Holnon.
PROBOSZCZOWIE PARAFII ŚW MARCINA ŚWIĘTEGO QUENTIN W VERMANDOIS
Ks. LOBBE 1907 - 1931
Ks. MOUFLARD 1931 - 1939
Ks. QUENNESSON 1939 - 1944
Ks. LEGAY 1944 - 1949
Ks. REY 1949 - 1959
Ks. DELODDERE 1959 - 1966
Ks. TAPIN 1966 - 1972
Ks. BIONDARO 1972 - 1990
Ks. LE PAGE 1990 - 1998
Ks. TEJADO 1998–2020
Ks. WAWRO 2020 -
